محمدرضا محسنی ثانی:
داورزن سرزمین بکر فرصت های طلایی
محرومیت زدایی و توسعه پایدار حق شهروندان داورزنی و ضرورت استانی و ملی اسشهرستان داورزن، باب الرضا و اولین ورودی استان خراسان رضوی از مسیر بزرگراه آسیایی تهران – مشهد، به حق یکی از پر استعدادترین شهرستان های استان و کشور در زمینه های فرهنگی، تاریخی، گردشگری و اقتصادی است.
تنها کافی است بخواهیم فقط درباره دکتر علی شریعتی یا درباره رویدادی مانند آغاز قیام سربداران از روستای باشتین دست به قلم ببریم تا ببینیم که حتی در چندین صفحه نمی توان حق مطلب را ادا کرد و اینجاست که عظمت تاریخی و فرهنگی داورزن برایمان بیشتر نمایان می شود.
داورزن از معدود شهرستان های کشور است که توانسته در یک مسافت کوتاه میزبان همنشینی کوه و کویر باشد. آن هم نه کوه و کویرهایی معمولی بلکه از کوه های پر گردشگر شملق و آبشارهای مرتفع بفره تا کویر پر شهرت مزینان که به حق می توان گفت اکثر ایرانیان حتی اگر خودشان به این کویر سفر نکرده باشند، با قلم مسحور کننده دکتر شریعتی در کتاب کویر، با زیبایی های مزینان و کویر خیال انگیزش آشنا شده اند.
فقط یک نگاه گذرا به کاروانسرای مهر، مزارع فلفل و سرو چندصدساله بیزه، باغات انار نهالدان، آتشکده آذربرزین مهر، آثار تاریخی روستای چشام، زیبایی های مزینان و صدخرو و سارق و مقیسه و نامن و درقدم و ریوند و همه روستاهای با عظمت دیگری که نام بردن از تمامی شان در این فرصت کم میسر نیست، پی می بریم که داورزن حقیقتاً سرزمین فرصت های طلایی است که به صورت ناباورانه ای بکر باقی مانده اند.
با وجود این همه فرصت و ظرفیت های ارزنده، آمار بالای بیکاری و مهاجرت جوانان حق مردم شریف این شهرستان نیست.
امروز رونق و توسعه داورزن به عنوان اولین دیواره دفاعی خراسان در برابر پیشروی کویر، حق مسلم مردم این شهرستان و ضرورتی مهم برای استان خراسان رضوی است. چرا که اگر روند مهاجرت جوانان در اثر بیکاری و فقر ادامه یابد و روستاها و شهرهای این ناحیه خالی از سکنه شوند و دیگر نیروی کاری برای زنده نگه داشتن قنات ها و باغات و مزارع کشاورزی نباشد، این مناطق ناچاراً تسلیم برهوت و خشکی بیابان می شوند و مساحت بیشتری از استان به زمین های کویری و کانون های ریزگرد و طوفان های شن در آینده تبدیل خواهد شد. بنابراین تقویت بنیه شهری، روستایی و اقتصادی داورزن نه فقط نیاز و حق مردمان منطقه سبزواربزرگ است، بلکه از الزامات استانی و ملی ما محسوب می شود.
در دورانی که افتخار داشتم با رأی اعتماد مردم شریف داورزن و سایر مناطق حوزه انتخابیه سبزواربزرگ به مجلس هشتم و نهم راه پیدا کنم، با همفکری شماری از بزرگان سبزوار و داورزن به این نتیجه رسیدیم که یکی از مهمترین دلایل محروم ماندن داورزن از حقوق خود، دوری زیاد این شهرستان از مرکز استان و تمرکزگرایی شدید مدیران استانی بر مشهد و چند شهر اطراف آن است. به همین دلیل تصمیم گرفتیم داورزن را که در آن زمان یکی از بخش های سبزواربزرگ بود، به شهرستان ارتقاء دهیم تا همه امور این منطقه به صورت مستقل و ویژه مورد پیگیری قرار گیرد و حق مردم شریف این شهرستان کامل ادا شود.
از آنجایی که جمعیت داورزن در آن زمان حدود 20 هزارنفر بود و با حدنصاب لازم برای تاسیس شهرستان مستقل فاصله زیادی داشت، این کاری محال به نظر می رسید و برخی دوستان توصیه کردند از پیگیری این ایده صرف نظر کنیم و چون به سرانجامی نمی رسد، بیخود وقتمان را هدر ندهیم. اما به لطف خدا و با کمک آشنایی هایی که در ساختارهای قانونی و اجرایی کشور داشتم، با تاکید بر محرومیت منطقه داورزن در حاشیه کویر و نیاز و حق توجه و رسیدگی ویژه به آن که یک ضرورت ملی و استانی بود، بالاخره توانستیم در سال 91 رویای شهرستان شدن داورزن را به واقعیت تبدیل کنیم.
اکنون خدا را شاکرم که داورزن پس از شهرستان شدن در اکثر شاخص های توسعه ای نسبت به گذشته رشد چشمگیری داشته اما هنوز نیاز به رسیدگی های بیشتر در زیرساخت های مختلف بهداشتی و درمانی، آموزشی، فرهنگی و گردشگری، کشاورزی و اداری دارد و امیدوارم این مهم به صورت جدی مورد توجه همه برنامه ریزان، قانونگذاران و مجریان و ناظران قرار گیرد تا انشاالله به کمک ظرفیت هایی که در این سرزمین بکر فرصت های طلایی وجود دارد، در آینده نزدیک شاهد رسیدن داورزن به جایگاهی باشیم که حق واقعی مردم آن و زیبنده باب الرضای خراسان است.
